Willy zit na de moorkop ('Wat een verrassing, wat een feest!') met chocoladeglazuur slagroomvingers in haar luie stoel. Ik maak een badje waar ze de plakhanden in kan poedelen. Het teiltje op haar schoot houdt haar ook mooi op de plaats, want Willy is een ongeduldig iemand. Ik kniel voor haar neer met het nagelborsteltje, dat is soms efficiënter dan een nagelschraper. Ze geeft me zo charmant haar linkerhand aan dat ze zelf erkent: 'Goh, het lijkt zo net of je om mijn hand gaat vragen.' Ik toon mijn kale vingers: 'Dan hebben we ringen nodig.' Willy weet: 'Je kan ook met de handschoen trouwen. Alleen weet ik niet meer wat dat was.'
De DVD van bruidsvlucht heb ik ooit met het insturen van een puzzel gewonnen maar of we die samen gaan kijken? Als ik het goed heb onthouden was het verhaal eerder naar dan romantisch. Enfin. Met de handschoen trouwen deden vroeger adellijken die ver uit elkaar woonden en recenter bijvoorbeeld verloofden van voormalige Nederlandse militairen in Nederlands-Indië die emigreerden naar Nieuw-Zeeland of Australië waar volop werkgelegenheid was. Men trouwde dan bij volmacht op dezelfde dag apart van elkaar in de plaats waar men zich bevond voor de wet met een stand-in, meestal de broer van de bruidegom. Willy vult bijdehand aan: 'Die had de handschoen natuurlijk.'
KLM, een oceaanstomer en een spontane dagtrip met haar echtgenoot naar voor haar belangrijke plekken uit haar jonge jaren komen bovendrijven. Over het tripje vertelt ze uitvoerig en vol vuur. Over haar trouwkleding is ze hartstochtelijk: 'Ik kan je de jurk niet meer laten zien. Ik heb er toen ik in verwachting was onze eerste de doopjurk van genaaid. Ik vond 'm gisteren (!) op zolder. Het stof was helemaal vergaan.' Echt jammer beaam ik. Omdat we geen handschoenen hebben, lak ik de nagels van de bruid mooi zachtroze.
Willy is geen stilzitter. Ongeduldig wipt ze in de luie stoel, echter het bruidjesgevoel wint. Ik toon haar de vingerspreider en plaats haar vingers ertussen. Zoiets heeft Willy nog nooit gezien. Ze noemt het de uitvinding van de eeuw en met die zwemvliezen ben je net zo wendbaar als een otter in het water: 'We zijn toen de kinderen groot genoeg waren naar Pieterburen geweest, vandaar dat ik dat weet.' Met een stukje karton wapper ik de lak droog, Willy babbelt alsof ze bij de kapper zit. De vingerspreider werkt perfect. Voor het eerst hoeft er niet één nagel worden overgedaan. Willy als ik mijn bezoekje rapporteer: 'Ik ben heel content over de behandeling. Voeg maar vijf gulden aan de rekening toe als fooi.'
