Faalverhalen zijn meer in trek dan successtories. Moon, een afkorting van Monica, houdt van mijn smeuïge verhalen vol leedvermaak die ik ter afleiding met veel poeha vertel. Ze hangt aan mijn lippen als ik verhaal over de kotsende busrit door de Franse Pyreneeën naar Puerto de Llanssa. Ze smult van de weggelopen Kees die teruggevonden werd bij de slager. Ze vult het verhaal van het hoofdstedelijke poedeltje dat zelfstandig een ommetje naar de bakker maakte aan met: 'Mooi zo'n zelfstandige hond. Ik heb zelf ook een hondje. Ik gun haar de vrijheid, ze mag zijn wie ze is. Iedereen zou mogen zijn, zoals-ie wil.' Ze verkneukelt zich bij mijn broer die als lid van de raad van 11 'de gek zelf' zijn eerste sneeuwwitje mocht drinken en die daarvan zo 'dronken' werd dat hij pas op zijn zestiende weer een pilsje probeerde. Dat ik in plaats van buitenspelen met de buurtkinderen 's morgens eerst op de eetkamertafel moest liggen zodat mijn moeder mijn wilde krullenbos in pijpenkrullen kon temmen, vindt ze geniaal en hilarisch tegelijk. De blunders top ik af met op haar jeugd toegespitste verzonnen verhalen waarin zij een hoofd- of bijrol speelt. De details doen 't 'm, zoals de gebreide zwempakken en -broeken die zodra ze met (zwem)water in aanraken kwamen afzakten. Moon gespeeld: 'O, O, dat komt nooit meer goed.' 's Zomers badmintonnen op straat, bromtollen voor de haard, kaatseballen tegen de schoolmuur en rolschaatsen op glad geasfalteerde wegen. Moon pochend: 'Ik had gouden rolschaatsen en ik was er heel goed in.' Weer kijken door kinderogen, voor even onbezorgd gelukkig.
Een Saar snapt wat nodig is!