Koffietijd. Gewemel in het portaal van de afdeling pg door de deurbel. Willie, voor wie ik op bezoek kom, oogt vermoeid: 'Ik heb vandaag de marathon gelopen. Mijn voeten doen pijn.' Om aan te geven dat het menens is, illustreert ze het met een overdreven pijn vertrokken gezicht en een 'auw!'. De dienstdoende zorgmedewerker geeft aan dat ze geen rust in haar donder heeft om te zitten. Ik weet dat Willie geniet van mijn aaisessies: 'Ik ga uw voeten verwennen met een massage.' Willie is sober opgevoed. Omdat iedereen om haar heen staat, doet ze afwerend: 'Wat een flauwekul, dat is nergens voor nodig.'
In plaats van met de bewonersgroep koffie te drinken (nog meer prikkels), neem ik haar zonder woorden mee naar haar kamer. Geen gemaar. Ze ploft opgelucht in de eerste de beste leunstoel. Ik houd me afzijdig en observeer haar houding. Ze knikkebolt. Met de ronde haarborstel maak ik zachte golfbewegingen. Ze is zo vertrokken. Ik stop met borstelen en houd haar trillende hand tussen mijn handen. Zij legt haar andere hand op de mijne. Zo zitten we een tijdje tot ze gapend haar ogen opendoet. Wat opgeknapt staart ze in mijn gezicht. Met naar voren uitgestoken benen en met wiebelende voeten knipoogt ze: 'Zou ik die massage van straks nu mogen? Ik kan daar zo van genieten.'
Een Saar snapt wat nodig is!