In de Makers van Morgen heeft Neeltje Walgien het over volwassen poppenmoeders: ze knuffelen hun baby, wandelen ermee in kinderwagen of draagzak en kleden de kleine met de grootst mogelijke zorg. Het zijn geen levende kinderen, maar poppen en zelfs katten. Nauwelijks van echt te onderscheiden, behalve doordat ze zo stil zijn.
Als kind was ik ook zeer toegewijd aan mijn made-in-China-kinderschare, maar rond je adolescentie laat je ze zonder pardon in de steek of je stopt ze in een kartonnen doos op zolder waar ze door een eventuele volgende generatie nog een kans maken op een tweede leven vol liefkozingen. Mijn poppen plus mijn babykleertjes zijn bij gebrek aan opvolging van vlees en bloed door een zorginstelling geadopteerd. De activiteitenbegeleidster die ze kwam ophalen, was meer in tranen dan ik.
Over het waarom mensen blij worden van poppen of knuffels is diverse uitleg mogelijk Eenzaamheid, zorginstinct, gemis, dementie, psychische problemen, een combinatie daarvan, wie zal het zeggen. Zo is de mollige Lucie (75) naast surrogaatmoeder ook een hoarder. Ze sjouwt wat af met haar beren en babypop die ze allemaal tegelijk in haar armen houdt. Logisch voor haar, want ze houdt van allemaal evenveel en je wil niemand tekortdoen. Nu loopt ze te niezen. Het eerste waar je in deze tijd aan denkt, is: mijn hemeltje, ze zal toch geen corona onder de leden hebben? Die paniekgedachte kun je vervolgens afzwakken met hooikoorts. Lucie kent andere zorgen. Aangedaan duwt ze de plakkerige, maanden geleden voor haar verjaardag gekregen, dementiepoes in mijn handen: 'Ik zal toch niet allergisch zijn voor katten?