Aan haar glazige wegdraaiende ogen is te zien dat Rina zich allesbehalve lekker voelt. Ze is duizelig, zegt ze. Rina heeft last van een schommelende bloeddruk. Om te kunnen vergelijken als de wijkverpleegkundige de stand van zaken komt opnemen - dementerenden kunnen verschillende reacties en signalen geven over hetzelfde euvel - doe ik alvast een check. Heeft u buikpijn? Bent u misselijk in de buik? Heeft u hoofdpijn? Ziet u alles zweven? Ze ontkent alles. Ik heb nog een troef: 'Ziet u dubbel?' Reina: 'Nee.' Moi: 'Jammer.' Zij kijkt me, afgeleid en geïnteresseerd, recht in de ogen. Moi grappend: 'Als u mij twee keer zag, had de ene Saar kunnen werken en de andere samen met u op stap gekund.' Ze pakt schuddebuikend haar voorhoofd vast: 'Dat zou leuk zijn geweest, maar ik ben echt duizelig. Je moet me niet meer aan het lachen maken.' Op de tafel staat een pot met zoute drop. Ik bied haar een dropje aan. Rina neemt er twee: 'Dat moet ik volgens mij nemen als ik duizelig ben. Dat vergeet ik steeds.' Wat Rina mankeerde, hoor ik niet meer. Bij een volgend bezoekje zeg ik: 'U bent gelukkig weer de oude.' Dat ze zich ziek heeft gevoeld is Rina vergeten: 'Maar ik had best jong willen blijven, hoor.'
Een Saar snapt wat nodig is!