OP VAKANTIE

De vakantietijd is een crime voor dementerenden. Andere routine, andere gezichten, misschien ook minder aanloop van in het buitenland verblijvende familie of buren. In de drie weken dat ik in Tuinesië verblijf, besluit ik op de helft mijn cliënte te bezoeken: voor je het weet ben je vergeten.

Nadat ik jaren stap voor stap bij haar flink wat credits heb opgebouwd, blijk ik na anderhalve week hoppa uit haar geheugen gewist. Ik reageer een beetje komisch; eigenlijk schrik ervan. Ze doet een beetje stuurs: 'Jij rookt toch niet? Haar gezicht is een en al walging: 'Ik ben fel tegen roken.' Moi: 'Daar denken we dan hetzelfde over. Ik heb nooit gerookt.' Ze gaat in haar fauteuil zitten met de handen op de leuningen alsof ze het fort moet verdedigen. Ik houd me afzijdig waar ik anders al aanstalten maak voor onze gezamenlijke doedingen. 

Het is gemoedelijk stil, als ze kordaat stelt: 'We zijn het eens jij en ik. We denken hetzelfde.' Ik zie het als een invitatie om lollig verslag te doen van mijn vakantie: ze geniet altijd zo van mijn (fantasie)verhalen. Ik laat beproefde steekwoorden en zinnen uit de vele gesprekken die we gevoerd hebben, vallen. Door een onbenullig zinnetje draait ze als een blad aan de boom om: 'Wat hebben we het toch goed.' Het vertrouwde gevoel is grotendeels terug. Opgewekt vraagt ze om natuurschoon. De herfstanemonen in de tuin mogen niet afgeknipt. We decoreren met wat ze in huis heeft: grote glazen vazen en zijden bloemen. Ze is zeer ingenomen met het resultaat.

Een Saar snapt wat nodig is!