Marijke, pardoes midden in de conversatie: 'Ken jij Lia Penoa?' Ik herhaal grinnikend de naam zoals IK 'm versta: Lia Penosa? Zij: 'Ja?' 'Moi: Uh, nee. Zou dat moeten dan? Ik ben niet bekend met het criminele circuit.' Dat begrijpt Marijke niet: 'Pia Lenoa dan? Moi: 'De namen komen me niet bekend voor. Zij in mij teleurgesteld: 'Jij weet ook niks!' Moi: 'Is het een bekende van u?' Zelf om haar antwoord lachend: 'Ik weet het ook niet. Ik dacht dat jij me dat kon vertellen.' Moi: 'Maar hoe komt u dan aan die naam?' Marijke: 'Ik wilde iets tegen jou zeggen over - ach, ik weet het niet meer - en toen rolde die naam zomaar uit mijn mond.
Ik stort een waterval aan bekende namen van weleer (Pia Zadora tot Zsa Zsa Gabor) over haar heen en goochel met de acht letters op papier. Marijke is vastbesloten om de persoon bij de naam te achterhalen, maar we komen er niet uit. Zegt ze: 'Ken jij?' Ze brabbelt iets onverstaanbaars. Mijn handen theatraal tegen mijn hoofd houdend: 'Oh nee, niet weer!' Marijke: 'Wat?' Moi: 'Iemand die u kent en die ik moet kennen, omdat u het niet weet.' Zij, haar schouders optrekkend: 'Maar ik ken helemaal niemand meer.' Ik pak haar met een goedbedoelde grijns goedmoedig vast: 'Vooral houden zo!'
Het zal een half uur later zijn als ik haar instappers verruil voor comfortabele sandalen. Marijke pakt ze van de grond. Ze komt moeilijk uit haar woorden. Ze knikt haar hoofd, slikt en begint opnieuw: 'Zzz. Za. Nee.' Ze schudt haar hoofd: 'Kijk die naam! Hehheh!' Moi: 'Gabor. Die ken ik ook. Zo heten uw schoenen. Zsa Zsa heeft vast dezelfde.' We liggen in een deuk over zoveel onbenul.
Een Saar snapt wat nodig is!