Van iemand opbeuren, word je blij. Klaas heeft de mismoed erin. Het valt ook niet mee als je van hulp afhankelijk bent en je echtgenote/mantelzorger overlijdt plotseling. Nu zit hij op zijn oude dag met vers verlies en vreemde mensen in zijn huis. Hij eet niet, hij wil niets. Zijn fysieke conditie gaat rap achteruit. 'Voor mij hoeft het niet meer,' verzucht hij doorlopend.
Toevallig weet ik dat hij van Limburgse liedjes houdt. Ondanks dat Klaas geen muziek wil horen, leg ik de iPad achter hem op het dressoir neer. Mijn senioren Spotify lijstjes krijgen iedereen mee, Klaas mag niet de eerste uitzondering worden. Bij het tweede liedje neuriet hij (hoofd omlaag) bijna onhoorbaar mee. Bij het derde hoor ik af en toe zacht gezongen woordjes. Bij liedje vier is hij helemaal overstag. Ik hem zover gekregen, door naar fase 2. Wat dubbelfris, of is het tintelfris, in twee Franse glaasjes en we proosten alsof het een wit wijntje is.
De droger piept. De volle wasmand handdoeken zet ik voor zijn neus op tafel: 'Daar kunt u personeel voor inhuren, maar u kunt dat best zelf, dacht ik zo.' Klaas: 'Daar begin ik niet aan.' Ik neem plaats op de bureaustoel op wieltjes, pak de punten bij elkaar, duw die in zijn handen en pak zelf de beide andere uiteinden. Als hij de handdoek glad trekt, rol ik gecontroleerd zo hard naar voren dat ik net niet bij hem op schoot beland. Hij vindt het geweldig: 'Zo wordt was opvouwen leuk.'
Moi: 'Ik ben verbaasd over de trekkracht die heeft u. Mag ik uw spierballen eens voelen?' Klaas is de mouwen al aan het opstropen. Na meten met de erbij gehaalde centimeter (wat heeft hij een schik!) volgt wat spierballentaal. Mannen! Het beoogde resultaat is behaald, Klaas ziet het (althans deze dag) weer zitten: 'Heb je tijd om een kaartje te leggen?' Moi: 'Gezellig! Dan schenk ik nog een wijntje voor ons in.' Klaas heft zijn lege glaasje: 'Proost!'
Een Saar snapt wat nodig is!