Mitsi is een buitengewoon aardige einzelgängster. Zelfs toen ze getrouwd was en in de schoolgaande kinderen zat, leefde ze haar eigen leven en wist ze het contact met de buitenwereld zoveel mogelijk te mijden. Met de buren, een echtpaar van ongeveer hetzelfde bouwjaar, bleef het decennialang bij een zwaaitje en een vriendelijk goedendag. Als de buurman overlijdt, krijgt ze een rouwkaart in de brievenbus - die kaart zie ik overigens pas naderhand in de oud papierbak liggen.
Als Saar wip ik geregeld binnen om te kijken hoe ze zich handhaaft sinds haar man overleden is. Gaat ze de deur uit voor boodschappen, eet ze voldoende, is er aandacht voor uiterlijke verzorging en hygiëne, hoe is haar mentale staat. Het huishouden gaat met de Franse slag, maar dat hoeft geen probleem te zijn en ook de tijd krijgt ze prima om. Mevrouw leeft op brood en magnetronmaaltijden die ze telefonisch besteld. Ze ziet er patent uit.
Op zomaar een zaterdag vraagt ze me om te gaan buurten. Ik sta paf, maar neem haar in de arm naar een deur verder. Mitsi stoot me aan en ik druk op de bel van de naaste buren. De buuf opent de deur: afhangende schouders, gezwollen huilogen, verfrommelde zakdoek in een vuist. We zijn meer dan een welkom afleiding. Schutterig stapt Mitsi over de dorpel. De buurvrouw loopt zwijgend voor naar de zondagse kamer (ja, die bestaan nog) met gesloten gordijnen. De beide buurvrouwen nemen dicht naast elkaar plaats op de bank. Mitsi's beide handen omsluiten buufs rechterhand. Zo zitten ze - voor mij lijkt het een eeuwigheid - in doodse stilte tot Mitsi opstaat. Ik neem haar bij de arm en we schuifelen zonder een woord te zeggen naar buiten. Een knikje voor de vorm bij de kamerdeur. 'Moedig van haar. We voelen hetzelfde', klinkt het oprecht. Terug in haar eigen woning verklaart Mitsi: 'Ik ken haar niet, maar ik ken haar verdriet.' In aangename stilte drinken we een kopje thee. Het voelt goed.
Een Saar snapt wat nodig is!