De huishoudelijke hulp schilt de aardappelen aan de keukentafel. Juf Rita, een gewezen onderwijzeres, is met haar elleboogrollator (zo eentje met onderarmschalen) dichterbij gerold. Ik schuif een stoel voor haar bij. Ze zit. Haar voeten slaat ze achterwaarts over elkaar, haar handen vouwt ze tussen haar knieen. Haar hele houding zegt: ik ben in voor gezelligheid, niet voor karweitjes.
Soms vraag je je af hoe je moet klinken, voordat een onbekend iemand zich tot confidenties laat verleiden. Op mijn vraag naar haar belevenissen als juf van de katholieke lagere jongensschool volgen lange uitweidingen. Zomaar. Er komt niet duidelijk uit naar voren dat ze een lesgevende non was, maar streng was ze zeker naar eigen zeggen. Strijdlustig: 'Alle vlegels wisten dat niet opletten, pesten of klieren gevolgen hadden.' Ik onthoud me van commentaar.
Ze vervolgt: 'Middelmatigheid kwam bij de klassen die ik in in mijn hele leven afleverde niet voor. Leerlingen werden òf uitblinkers òf hun ruggengraatloze karakter werd bevestigd.' Ze buigt zich voorover: 'Bij vervelende leerlingen bond ik de schoenveters aan de stoel- of lessenaarpoot vast. Schelmachtig schaterend: 'Vergeten vastgebonden veters waren het leukst. Bam, daar lag-ie. Haha.' Zou ik de goedkeuring van de strenge juf kunnen wegdragen? Alvorens ik opsta, check ik mijn sneakerveters. Ze ziet het en steekt triomfantelijk haar voeten vooruit. Natúúrlijk draagt ze klittenbandschoenen.