terugblikken
In mijn vroege jeugd (de sixties) woonde ons gezin achteraf in een soort van carré. Elke doordeweekse dag kwamen er colporteurs en entrepreneurs aan de deur. Dat kon, want overdag waren huisvrouwen thuis druk in de weer. Zo had je de melkboer, de SRV-wagen (een rijdende minisupermarkt), de Indische toko waar jezelf je pannetje mee naartoe nam, de groenteboer met een giga weegschaal op zijn kar en rondreizend (anderstalig) volk dat kammen, band en garen van inferieure kwaliteit verkocht en incidenteel - ik vermoed in de zomervakantie - Afrikanen. Die Afrikanen verkochten leerproducten.
Mijn ouders kochten altijd wat aan de deur, omdat ze de mensen die werken voor hun brood klandizie gunden. Het moet op die uitzonderlijke dag zijn geweest dat mijn moeder een damesuitje had en mijn vader thuis. Zonder te pingelen, kocht hij van een gitzwarte venter een (te) prijzige Marokkaanse dokterstas van soepel geitenleer met kwastjes aan de hengels. Wij vonden 'm, dacht ik, allemaal prachtig, exotisch. De tas werd tot mijn verbazing boodschappentas voor het buurtwinkeltje Lèn van Geurts (Oelers) en Frans de Maas, een mini winkel van sinkel.
Op een woensdag patatdag bleek de fritessaus zowat op. Beide flessen waren nagenoeg leeg; zelfs de flessenlikker die wij slikker noemden, kon er niets meer uit peuren. Mijn broer hield van de ietwat zurige salata. Mijn favo was en is Calvé slasaus die we overigens nooit als sladressing waar die voor bedoeld was, gebruikten. Ik vermoed dat mijn moeder toen al wist dat slasaus minder vet en calorieën bevatte dan mayonaise. Enfin, mijn broer en ik gingen samen met de tas op pad. Onderweg stoeiden we zoals broer en zus dat alleen kunnen. Hoe het gebeurde is onbelangrijk, maar de tas moet ergens tegenaan geslingerd zijn. De glazen flessen lagen in gruzelementen en de hele tas zat onder de saus. Met lood in de schoenen mocht ik het aan mijn moeder vertellen. Die fluisterde in mijn oor: 'Geeft niks, ik vond het altijd al een foeilelijk geval. Nu is er een gerechtvaardigde reden om 'm weg te doen, zonder pap te kwetsen.'