Meneer zit op de tweezitsbank in hun Warm Hart woonzorgstudio. Zijn echtgenote wordt gedoucht. De interieurverzorgster wist langzamer dan gebruikelijk het linoleum: meneer moet even zijn verhaal kwijt. De foto van hen samen in Bretagne waar ze een riant optrekje hadden, houdt hij in zijn handen geklemd. Geëmotioneerd: 'We zijn belezen en bereisd. Haar dementie sloeg in als een bom. We dachten: dat overkomt ons niet.'
'De hele wereld hebben we samen gezien. We hebben elkaar leren kennen tijdens onze studie geneeskunde. Gebivakkeerd in tenten, bij mensen thuis geslapen, samen opgerold op de achterbank van de Jeep onder de sterrenhemel. Alleen tijdens congressen verbleven we in de meest luxe hotels.'
De interieurverzorgster knikt af en toe, geeft hem de ruimte om zijn emoties de vrije loop te laten. 'Onze bungalow was toekomstbestendig, zoals dat zo mooi heet. Haar verzorgen ging me goed af, tot ze zo de mist inging dat er 24/7 iemand bij haar moest zijn.' Met vochtige ogen: 'De boodschappen kan je thuis laten bezorgen, maar haar isolement werd ook het mijne. Ik kon geen minuut meer buiten de deur.'
De interieurverzorgster punt met de plumeau als een toverstaf: 'En nu bent u hier samen.' Hij veegt met zijn wijsvinger in zijn ooghoek: 'En nu wonen we hier all-inclusive. Wie had dat gedacht.' Een lach breekt door. 'Het gaat goed. Met ons allebei. Op de een of andere manier - misschien omdat we altijd tussen de witte jassen hebben gewerkt - geeft de aanwezigheid van zorgmedewerkers en bewoners (voor haar patiënten) mijn vrouw rust. En ik heb hier mensen leren kennen die in dezelfde ontwikkelingslanden hebben gezeten. Dus gespreksstof genoeg.'