In een woongroep waar iedereen het gewoonlijk naar de zin heeft, hangt kaboutervrouwtje Margret als een treurig verlept plantje dat hoognodig wat water nodig heeft in haar rolstoel. Ze voelt zich eenzaam omdat ze geen gelijke heeft om mee te praten: 'Help me. Ik houd het hier niet meer uit!' Met zoete fluisterwoordjes probeert ze mij en voorheen vast de lieve zorgmedewerksters te paaien. Moi opgewekt vissend naar de waaromreden: 'Van mij mag u, maar ik bepaal dat niet. Normaal vindt u het hier fijn?' Margret wil terug naar haar geboortestad. Moi: 'U bènt in uw geboortestad!'
Margret: 'Nee, in mijn stad ken ik iedereen. Hier ken ik niemand.' Mevrouw hunkert, net als ieder mens, naar aandacht, aanspraak en (h)erkenning. Moi naast haar knielend zodat we mekaar in het gezicht kunnen aankijken: 'Ik ben er nou voor u. Vertel!' Ze lacht flauwtjes. Moi monter: 'We gaan het wel over iets leuks hebben.' Momenteel vindt ze niets leuk, maar vroeger vond ze het geweldig om op (zomer)kamp te gaan. Ik vraag of dat met school was, vanuit de kerk of vanuit de padvinderij: 'Was u welp of kabouter. Ik zie u ook wel als akela of padvindster?' Het woord akela kent ze niet en in kabouters gelooft ze gek genoeg niet. Margret schuddebuikt: 'Of ze een padvindster was? Ik weet niet eens meer de weg naar mijn eigen huis.'
We zetten een deuntje in dat we waarschijnlijk allebei kennen van tripjes in die Heimat. Schoolreisjes waren in mijn jeugd schaars en in die van haar schortte het vast daaraan; maar je wist niet beter dus je miste het ook niet. Ze onderbreekt met: 'Ken je deze? Daar word ik zo blij van.' Moi enthousiast: 'Allez, laat horen.' Margret zingt alsof ze aan de wandel in de Eifel is: Hai li hailo haha (een octaaf hoger) Haili hailo jaja (staccato) haili hailo haila hahahahaha (overdreven lachend). Ze slaat van pret het ritme met haar handen op de leuning van haar stoel mee: 'Ik zal het jou leren.' Graag! Ze gaat er rechtop voor zitten. Om haar gewaardeerd te laten voelen en in een blije stemming te houden doe ik het onopvallend expres een paar keer fout voordat ik het liedje tot haar genoegen foutloos kan mee li-lo-lallen hahaha.
Dagen later: haili hailo blijkt een oorwurm. Leuk: mevrouw zingt telkens bij binnenkomst ons 'lijflied'.
Een Saar snapt wat nodig is!