poëzieplaatje communicantje
Wanneer mevrouw haar volledige meisjesnaam gebruikt om zich aan mij voor te stellen, weet ik dat ze deze middag in haar kindertijd verblijft. Dat past mooi in mijn plan om kaarten met nostalgische poëzieplaatjes te knutselen. Zij zoekt de kleuren, de vooraf geprepareerde plaatjes en blaadjes uit. Dat gaat gedecideerd van: mooi, nee, die wel, dat is mijn moeder, en roze. Ik plak ze tot kaarten met kinderlijm uit een flaconnetje. Zij onbedoeld grappig: 'Vroeger zat mayonaise in een potje. Dat streek je met een kwastje op het papier.'
De beelden versterken haar geheugen en geven haar een fijn vroegergevoel. Haar lieve vader en moeder zijn onderwerp van gesprek. Kernwoorden worden aangevuld met: school (klikspaan, ik zeg het tegen mijn moeder), het troetelhondje dat ze als kind had bij naam genoemd, en communie (ik kreeg een gouden horloge en nieuwe schoenen). Bij 'nieuwe schoenen' buigt ze haar hoofd langszij: 'Hoe vind je de kleur van mijn nieuwe schoenen?' Naar waarheid antwoord ik: 'U heeft nu grijze wollen klittenbandpantoffels aan.' Zij stellig: 'Het zijn bruine.' Ze krijgt gelijk. Ander onderwerp.
Op een kaart schrijf je een wens of iets liefs. 'Wat wilt u aan uw moeder schrijven?' Of dát haar terugbracht of mevrouws geheugen na een lange dag overvol was ... ze werd pardoes uit haar kindertijd geteleporteerd naar een soort van heden waar ze zich niet thuis voelde. Ik kon me wel voor mijn kop slaan. Het werd een onsamenhangende tekst wat minder erg was dan haar tegen-de-keer-in-humeur en de woordverwensingen die ongecensureerd de wereld ingeslingerd werden. 'Niet op reageren Lena' leerde ik van Wim Sonneveld. Door de time-out won haar vriendelijke aard het van de ontstemde dementie. Bij mijn afscheid was alles vergeten en vergeven: ik mag nog eens op visite komen.