Haar bedje is gespreid, pyjama, sloffen en tandenborstel heeft ze mee. Mevrouw is stokoud, maar in haar beleving is ze een klein meisje dat bij een volstrekt vreemde is achtergelaten voor een ongevraagde logeerpartij. In de vroege avonduren zorg ik ervoor dat zij rustig de nacht ingaat. Mevrouw houdt - zoveel als haar brein het toelaat - vast aan haar voornemen om naar huis te gaan. Geef haar eens ongelijk. Argumenten zullen haar niet kunnen overtuigen. Sterker: op elke willekeurig voorstel heeft zij al een antwoord bedacht: 'Ik ken blindelings de weg naar huis. Van hier naar huis is het maar een straat. Ik heb een jas en sneeuwlaarzen. Thuis zijn ze vast ongerust waar ik blijf ...'
Ik fantaseer een voor haar acceptabele manier waarop ze wil blijven slapen. Een beetje op het gemoed inwerken, helpt daarbij. Mevrouw gaat in het verhaal mee. De kabouter die over haar waakt, hebben we samen Baer gedoopt. Wanneer ik haar vanuit de deuropening welterusten wens, vraagt een aandoenlijk kinderstemmetje: 'Laat je de deur open ... en het lampje aan?'
Uit de serie: zoveel zorgen, zoveel hart&humor verhalen