De liedjes (en de deugnieterige lach) van Toon Hermans en de schunckelmeziek van Andre Rieu houden bejaarden op de been. Tijdens de zoveelste zoektocht naar de afstandsbediening zing ik met wiegend lichaam bij het dichtdoen van de secretairelades: 'Ik zag 'm net nog liggen in de la la la la la la.' Herkenning bij mevrouw als ik Toon noem. Mevrouw wil de laatst geopende lade zelf checken en trekt een eikenhouten kastknopje eraf.
Ik zing goed hoorbaar: 'Mien waar is mijn feestneus.' Zij valt met meedeinend hoofd onvast in: 'Mien, waar is mijn feestneus, Mien waar is mijn neus ...' Mijn vinger wijst over het mondkapje heen mijn neus aan. Haar wijsvinger imiteert de mijne. Zij constateert droog dat ik geen neus heb. Ze houdt het afgebroken kastknopje tegen haar neus en geeft het dan aan mij. Wat lief, dat ze mij een nieuwe neus bezorgt ... en net als Pinokkio van hout. Ik houd het knopje tegen mijn mondkapje. Zij zet als eerste 'La la la la la la' in.
Uit de serie: zoveel zorgen, zoveel hart&humor verhalen