'Hallo lieverd. Ik ken jou.' In het vergeet-me-niet-huis zie ik een opgewekt gezicht voor me. Moi enthousiast: 'Lieverd, ik ken u ook.' Mevrouw vraagt of ik wat voor haar bij me heb. Tuurlijk! Vandaag staat onder andere handstimulatie op het programma. Na een traumatische belevenis heeft mevrouw besloten zich fysiek af te sluiten en zich terug te trekken in haar eigen cocon. Dat betekent dat haar lichaam functioneert, maar zij weigert gebruik te maken van haar ledematen. Om nog meer functieverlies tegen te gaan, is het - mede voor de verzorging - belangrijk om de spierkracht te onderhouden. Dit moet ongemerkt gebeuren. Ik verzint allerlei trucjes om mevrouw iets te laten vastpakken. Kostbare secondes tijdens ieniemienie succesjes laten, hoe klein ook, een chance zien.
Voor de ooit fervent jokeraar liggen de kaarten gespreid. In mijn hand een kaartenwaaier. Harten, schoppen, ruiten ... Klaveren noemt ze op, net als het cijfer. Oeps, er valt per ongeluk expres een kaart op haar schoot. Ze legt haar hand erop, herhaalt het cijfer. Moi: 'Die mag op het stapeltje met klaveren. Ze aarzelt, legt hem neer. Met besliste stem: 'Het is genoeg zo. Doe maar weg.' De kaarten gaan van tafel.
Een gipsen schaap op een schap (bèh) wordt met toestemming op schoot gezet en geaaid. Na voordoen, streelt ze de zachte vacht. Ze kan ook bèh. Het baby born jongetje herkent ze nog van eerder. Hij wordt liefdevol toegesproken, in de armen genomen bij overhandiging en over zijn bolletje geaaid.
In de hal hangt een wandkleed om de zintuigen de prikkelen. De ritsen open en dicht doen is een brug te ver, maar aan de plastic hendel van het muziekdoosje trekken gaat in een reflex. Wanneer ze registreert dat ik het zie, laat ze abrupt los: 'Verder!'
Mevrouw heeft me door. Ze is niet voor een gat te vangen: 'Heb je een koekje voor me?' Moi: 'We gaan aan tafel waar u koekjespudding krijgt.' Dat klinkt als muziek in de oren. Zodra ze aan tafel haar kledingbeschermer om krijgt, verstopt ze haar de handen eronder. Voor de zekerheid knijpen duim en wijsvinger het stof vast. De boodschap is duidelijk. Genoeg geëxperimenteerd, het is voedertijd. Vork en mes worden geruild voor een aanreiklepel.
Uit de serie: zoveel zorgen, zoveel hart&humor verhalen