Dries en het kookeiland zijn onafscheidelijk. Met de theedoek over de schouder managet de best nog jonge vent vanachter de toog het hele zaakje. Althans in zijn beleving dan. Wanneer ik zou moeten gokken zou ik wedden dat de dravende Dries voor zijn dementie in het leger diende. Ik zie 'm zo voor me: druk in de weer in de mess met de pollepel roerend in de moderne variant op rats, kuch en bonen of anders toch minstens achter de tapkast drankjes, loempia's en kroketten serverend, grappend en grollend met kameraden, maar ook de tijd nemend voor een arm om iemands stoere schouder.
De drukke baas is routineus, punctueel en joviaal. Wanneer zijn corvee van koffiezetten, het aanrecht met een pink duizenddingendoekje blinkend schoon en droog wrijven en het servies in de toegankelijke keukenkastjes strak in het gelid houden erop zit, begeeft hij zich voldaan naar de vestibule om zijn jekkert aan te trekken. Op het thuiskantoor meldt hij zich af bij zijn thuiswerkende partner. Met zo'n man van stavast kun je alleen maar blij zijn. Nog wel.
Uit de serie: zoveel zorgen, zoveel hart&humor verhalen