Het ranke engeltje-soms-een-bengeltje wil naar huis. Het is moeilijk te verteren wanneer alzheimer je ervan overtuigd dat mensen tegen je liegen als ze beweren dat je familie overleden is en je thuis al jaren niet meer bestaat. Mevrouw chauffeurt de rollator door verlaten vertrekken. Ze heeft geen rust in haar donder. Om vat op haar te krijgen, navigeer ik haar verbaal en non-verbaal. Wanneer ze mijn aanwijzingen na een rondje accepteert, weet ik dat haar brein bereikbaar is.
Terug op haar kamer komen de meubels haar bekend voor. Lichtjes opstandig: 'Waarom staan die hier? Daar heb ik geen toestemming voor gegeven.' Ik laat haar betijen. Aan haar hele wezen zie ik dat ze moe is. Ze geeft weer aan dat ze naar huis wil. Ik blijf directief handelen en gebaar haar in haar crapaudje plaats te nemen. Moet ik haar de kille waarheid mededelen of ombuigen naar een acceptabele variant (morgen), kies ik net als menige dochter voor het argument 'als verbouwen/behangen/schilderen klaar is,' of geef ik aan dat haar familie in de hemel is opgenomen? Ditmaal kies ik een softe 'hemel' optie omdat afleiden geen soelaas biedt.
De eigen meubels en spullen hebben een heilzame werking, mevrouw zucht een keer diep en accepteert de situatie gelaten. Zachtjes zing ik slaapverwekkende slaapliedjes voor haar. Bij de regel 'daarbuiten loopt een schaap' verkeert ze al in dromenland.* Ik ga door met de refreinen van onder andere Ich bau dir ein Schloss en In d'n hiemel. Ik gun haar de powernap van tien minuten. Wanneer ze daarna haar ogen opent, zeg ik vrolijk: 'Goedemorgen'. Zij monter: 'Ik heb gedroomd dat ik kon vliegen.'
Uit de serie: zoveel zorgen, zoveel hart&humor verhalen