De beweeglijke Nellie is een speels poesje dat overdag schildert; niet met kwast en verf, maar door rusteloze benen. Ze heeft de aandachtsspanne van een goudvis. Voortdurend hinkt ze op twee gedachten: waar is de uitgang van het labyrint waarin ze zich bevindt en hoe komt ze thuis. Borduren of breien (yoga voor het brein) is niets voor de 89-jarige. Omdat ze zelf niet tot rust kan komen, moet je bij wijlen de pauzeknop bij haar indrukken. Met koffie en een stuk pruimenvlaai met dik de slagroom erop, wordt ze aan tafel gelokt.
Op tafel ligt ter afleiding een dominospel klaar: gele rechthoekige kartonnen kaartjes met voorop in roze sprookjesfiguren. Nellie speelt met het gebaksvorkje in de slagroom. Ze neemt een hapje en wil opstaan. Met een plagerig 'uh' en staccato 'uhbuhdebuh' houd ik haar op de stoel. Als ze gaat wippen, zet ik 'op een grote paddestoel rood met witte stippen, zit kabouter Spillebeen heen en weer te wippen' in. Ze laat het vorkje los om mee te zingen met een van haar favoriete liedjes.
Ondertussen ben ik onverstoorbaar doorgegaan met kaartjes leggen. Wanneer de gele achterkanten de boventoon voeren, pakt ze er een. Voordat ik er erg in heb, smeert ze met een vinger slagroom op een kaartje. Zij: 'Crème sneetjes zijn ook lekker.' De gelijkenis met een tompouce valt me nu pas op. Nellie gaat vol met haar vingers in de slagroom en metselt grote klodders tussen twee kaartjes. Ik zou er wat van kunnen zeggen, maar mevrouw is zo blij als een kleuter in de zandbak dat ik haar lekker laat aanmodderen. Met een doekje zijn haar handen en de ondergekliederde tafel zo weer schoon en niemand zal twee bekladderde dominokaartjes missen. Het mooiste van alles: mevrouw heeft ongemerkt ruim drie kwartier op haar zitvlak doorgebracht.
Uit de serie: zoveel zorgen, zoveel hart&humor verhalen