De perfecte binnenkomer voor een vreemde die op bezoek komt, is een wederzijdse kennis. Via via bekrachtigt mijn betrouwbaarheid. De door mij beschreven Toos - een vlot en hartelijk onderdeurtje van dezelfde leeftijd - is een overleden vriendin van mijn moeder en een dorpsgenootje van Mies. Mies onderschrijft de kenmerken van haar vroegere 'overbuurmeisje' en voegt er zelfs nog vier dochters aan toe. Ondanks dat het benevens de waarheid is, laat ik haar weten hoe geweldig en toevallig het is dat we wederzijdse kennissen hebben. Het geeft de dementerende Mies zelfvertrouwen en een zeker gevoel. Misschien helpen de gebezigde dialectwoordjes daarbij een handje.
Zij is een steenbok. Ik een kreeft. Volgens de astrologie de perfecte match. Op een nulletje na is haar geboortedag dezelfde als die van pappi. Tijdens de kennismaking via haar fotoboek is er die onverwachte confrontatie. De hoofden op de foto's zijn inwisselbaar door die van ons gezin. Identieke achtergronden, kleding, kapsels, interieurs, vervoermiddelen, samenstelling van familie, onderwerpen en poses. Er zijn zoveel toevalligheden, vroeger voelt ook voor mij ineens heel dichtbij. Mies vertelt over het eerste fototoestel dat na lang vijven en zessen gekocht mocht worden: 'Moesje vond het verkwisting, maar naderhand was ze opgetogen met de mooie plaatjes van ons.' 'Ik mis mijn moesje', prevelt ze. Moi overmand door de onverwachte stap in onze gezamenlijkheden (en worstelend met verlies): 'We mogen ze missen.' Dat het mag, vindt ze fijn. Voordat ze stilvalt, wijs ik een afbeelding van een familiefeest aan. Mies' gezicht is helemaal opgeklaard.
Een Saar snapt wat nodig is!