 |
| A-lijn jack van Gil Bret |
Cis is uit haar jas gegroeid. Niet door overdadig eten - hoewel ze heerlijk kan smikkelen en alles lust, maar door vocht vasthouden. Een kwaal die bij veel ouderen speelt. Mijn klassieke - mijn vrienden noemen het ouwelijk - kleding valt geregeld in de smaak bij mijn cliënten. Appeltje eitje als ik de meegebrachte jas in Cis' lievelingskleur beige bij binnenkomst draag. Zij zoals verwacht: 'Oh, mooi. Die wil ik.' We maken er net als menige die-wil-ik-keer een plagerig kat-en-muisspelletje van, dat bevordert de spass en de hebberigheid. Daar genieten we samen van.
Genoeg tijdverdrijf. Het is zover, Cis mag hem passen. Ik ga achter haar staan met de jas: 'De armen achterwaarts graag.' Wanneer ze de handen in de mouwen van de aangeboden jas moet steken, zeg ik: 'Piep in.' Zij giechelt: 'Haha. Piep in zei moeke ook altijd.' In de spiegelkast mag ze zichzelf bewonderen. Ze draait linksom en draait rechtsom. Goedkeurend: 'Hij piest pesas.' Moi met het kippenvel op mijn armen (ik heb het decennialang niet gehoord): 'Dat zei mijn mam altijd.' Ik hoef niet te vragen of Cis met de jas in haar nopjes is, want ze houdt 'm de hele avond aan.
Een Saar snapt wat nodig is!