We kennen elkaar sinds de coronapandemie. Voor het eerst mag mijn mondkapje bij deze cliënte af. 'Bent u er klaar voor?' grap ik, 'Het kan mee- of tegenvallen.' Mevrouw superaardig: 'Het valt heel goed. Je hebt het gezicht van een engel. Ik wist het. Mijn reddende engel uit x.' Ze is nog niet klaar met pluisjes maken (ze bedoelt pluimpjes, maar dit klinkt zo persoonlijk en lief): 'En zulke mooie tanden. Mag ik die hebben?' Ik schiet in de lach: 'Mijn tanden hebben? En hoe moet ik dan kauwen?' Ze peinst. Moi voordat ze haar gedachte uitspreekt: 'U gaat me toch niet vertellen dat u bedoelt dat we er samen meedoen?' Ze lacht: 'Nee hè, dat kan niet.' Ze probeert haar kunstgebit uit te doen. Moi vermakelijk hoofdschuddend: 'Laat maar fijn in, ruilen doen we ook niet.' Omdat ze mijn roze lippen zo mooi vindt, mag ze de hare tuiten voor lipstick ... uit haar eigen beautycase.
Een Saar snapt wat nodig is!