Vanmiddag ga ik naar een lieve ex-collega die ook afscheid neemt van het Zorghuis waar pappi woonde. Ik plan meteen een bezoek aan een speciale bewoonster met wie ik nog steeds contact heb in: een leuk mens dat kind noch kraai heeft en blij is met belletjes en bezoek. Ik ga in een zwart gebreid mantelpakje dat tot mijn wintercollectie behoort. Stemmig voor een afscheid en tevens leuk om er een grapje over te maken: wat zullen ze de lieve collega die altijd voor iedereen klaarstaat, gaan missen.
In de hal word ik, vanwege mijn voorkomen, aangehouden door het enige verre familielid van de speciale bewoonster: 'Bent u de mevrouw van de DELA?' Moi onwetend van een sterfgeval schertsend: 'Ik kom wel voor een afscheid, maar niet een voor eeuwig.' De speciale bewoonster blijkt enkele uren daarvoor op haar uitdrukkelijke wens door de achterdeur te zijn verdwenen. Geen geschutter bij de condoleance, het verre familielid benadrukt dat het zo goed is: 'Tante was klaar met dit leven.'
Bij thuiskomst landt het droeve bericht. Haar Spotify lijstje op mijn iPad brengt een ode: Patachou (la chansonnette), Doris Day (a guy is a guy) Nana Mouskouri (au coeur de septembre) en Guten morgen Sonnenschein), Juliette Greco (sous le ciel de Paris), Frida Bocchara (cent mille chansons), Trini Lopez (lemon tree), alles van Elizabeth Schwarzkopf en Dvořák en Conny Stuart (wat voor weer zou het zijn in Den Haag). Al waren haar laatste haren eenzaam, ze was gedurende haar leven voor veel mensen van betekenis. Ook voor mij. Bedankt voor de gezellige muziekuurtjes met u.