De lente lonkt. De zon doet haar best. Het is vroeger en langer licht. Chrit is een einzelganger die eindelijk hulp heeft aanvaard - na het overlijden van zijn sociale en hartelijke echtgenote leefde hij teruggetrokken. Wanneer ik als Saar binnenkom is het steevast: 'Je bent een engel uit de hemel.'
Chrit is door zijn karakter meer een wintermens: gordijnen dicht en je bent op je eigen. De zon werpt door de zonnebadende poes op de vensterbank een langgerekt silhouet op de verschoten wand. Ik groet de poes, trek de gordijnen dicht en daarmee ook de boze buitenwereld. Hij: 'Da's beter. Poes komt wel naar binnen als het te kil wordt.' Moi: 'Da's gezellig zo met de gordijnen dicht. Dat vindt Chrit ook: 'Doe de schemerlampjes maar aan.'
Ik lees gemarkeerde passages uit een versleten maar voor hem belangrijk boek voor. Slaapverwekkend schijnbaar, want Chrit dut in. Ik leg zijn bril op het bijzettafeltje naast de rookstoel, dim de plafondlamp en zet zachtjes radio 4 op. Ineens is het donker buiten. Ik hoor het kattenluik. Chrit schrikt wakker, verheft zijn hoofd. Door het schemer en zonder bril ziet hij mij voor zijn overleden echtgenote aan. Intens blij stamelt hij: 'Ria?' Ik pak zijn hand vast. Ik gun hem een weerzien met zijn schat, al is het voor kort. Poes trippelt met een blij-je-weer-te-zien-staart de kamer binnen. Ik draai het licht op vol vermogen terug en reik Chrit zijn bril aan. Chrit kijkt verrast om zich heen. Huh, wat was dat nou allemaal? Poes springt op schoot. 'Ach, jij bent het snoebel', knuffelt hij de poes.
Een Saar snapt wat nodig is!