Voor haar schenk ik koffie in, zelf neem ik een glas water. Nettie ziet het en reikt onbaatzuchtig haar koffiemok aan: 'Ach, dan heb jij niets. Dat wil ik niet. Neem mijn koffie.' Tegenstribbelen bij gastvrije ouden van dagen heeft geen zin. Koffie is not my cup of tea dus haal ik voor mezelf een mok thee die voor haar gelijkwaardig is aan koffie.
Nettie zit op de praatstoel en verhaalt over haar lieve oma die ernstig ziek was. Ze switcht tussen leeftijden, maar zij zal net van de lagere school zijn geweest. 'Omstebeurt moesten we de nacht bij mijn oma in bed doorbrengen. Al herinner ik me dat vooral ik er het vaakst was. Het was er heel koud en daarom schonk mijn oma voor ons beiden als slaapmutsje een cognacje in. Dat mocht ik thuis natuurlijk niet vertellen. Mijn broer kwam erachter en verklikte het aan mijn ouders. De drank ging achter slot en grendel.'
Nettie veert op en loopt naar de afgesloten hoekkast: 'Ik lust wel een cognacje, jij ook? Tuurlijk. Zij beteuterd omdat de sleutel ontbreekt: 'Oh, dat heb ik niet.' Moi: 'Zullen we samen naar de keuken lopen?' Nettie is al onderweg. 'Neemt u uw rollator mee,' geef ik aan. Ze voelt zich jong, dus mijn argument wordt: 'Voor de flessen dan hoeven we ze niet te dragen.' Nettie loopt achter de rollator naar de keuken. Ik trek de deur van de koelkast open en toon (in de hoop dat ze 'zin in cognac' vergeet) troebele tweedrank, appelsap, chocomel en cola. Zij hoofdschuddend van zoveel onbenul: 'Da's toch geen drank.' Ik probeer mijn lach in te houden. Zij ziet het. Kordaat draait ze om: 'Hier hebben ze dat schijnbaar niet. Ik zal de volgende keer als ik boodschappen ga doen, wel een fles meenemen. Doen we het nu maar met wat we hebben.'
Uit de serie: zoveel zorgen, zoveel hart&humor verhalen