Het verzetten van de klok heeft in meer of minder mate impact op mens en dier. Ongeacht het begrip 'bij de tijd' dat voor de bewoners van het vergeet-mij-niet-huis een holle frase is, schuiven ze een half uurtje eerder aan tafel. Is het het vooruitzicht op appetijtelijke pannenkoeken? De zuster draait de plafonnieres feller: 'Het zou zomaar aan het vroege sombere duister kunnen liggen.'
Stientje banjert al een uur doelloos en zuchtend rond. Ze is blij met de gedekte tafel (actie) en wrijft haar placemat gladder dan glad. Hillie, altijd in haar schik, refereert aan gezellige avonden met hun grote boerengezin aan appelspekpannenkoeken met snert. Haar 18 broers en zussen noemt ze in een ademteug erachteraan. 'Dat was wat' horen we haar telkens kirren. Liesje met pijn in de pootjes smult in de aangrenzende kamer van de pannenkoek. Het gezin van de enige man in het gezelschap loopt net de deur uit. De zuster legt één opgerolde strooppannenkoek voor hem neer. Hij, nog een beetje aangedaan door het afscheid, bijna onverstaanbaar: 'Familie weg?' Moi knipogend naar hem en één pannenkoek: 'Slimme zet van van u om de familie naar huis te sturen.' Hij glunderlacht. Voorbij is het moeilijke moment. Voor de zekerheid brabbelt hij of er maar één pan is. Moi: 'U mag zoveel pannenkoeken als u op kunt.'
Tilly is sinds de ingang van de wintertijd ook ongedurig. Tussen de lepels chipolatapudding door geeft ze vaker dan normaal aan dat ze naar huis wil. Bezorgd door het onstuimige herfstweer: 'We gaan wel op tijd weg hè. Van mijn moeder moet ik voor het donker thuis zijn.' Alles op, de tafels worden afgeruimd. Het servies kan de vaatwasser in. Voormalige huisvrouw Stientje vraagt af ze met de hand mag afwassen. Met haar handen in het sop sluit zij neuriënd haar dag af.
Uit de serie: zoveel zorgen, zoveel hart&humor verhalen