Buiten doet de zon haar best om door de wolken te breken.
Strenge winters zoals vroeger zijn er, gelukkig, nog zelden. Toch verwisselt
Artistiekelieke het herfstplaatje op de kamerdeur voor een sfeervol ingelijste
winterse voorstelling. Het betrekt ouderen bij het hier en nu, net als de dagklok hen
bij de tijd houdt. Hopelijk brengt de
koolmees op een besneeuwde tak mooie herinneringen boven van schaatsenrijden,
koek en zopie, en sneeuwballen gooien.
Buuf ziet vanuit de leunstoel in haar kamer de verwisseling met lede ogen aan. Na een half uurtje loopt ze
bibberend de gang op: ‘Brr, wat is de winter toch koud en dan heb ik ook zo’n
last van wintertenen.’ Pappi attendeer ik op het schildje: ‘Kijk
eens wat een prachtplaatje.' Pappi: ‘Vind je? Ik herken er mezelf in. Ook zo’n
eenzame mus.’ Hij lacht om zijn eigen woorden als hij mij ziet grinniken. Ik kordaat: ‘Weet je wat, we plakken er een foto van jou
bij, dan kunnen jullie elkaar gezelschap houden.’ Pappi pakt meteen de vergeten envelop
met foto’s van himself en kiest die waar hij, volgens eigen zeggen, zo jeugdig
tegen het hek leunt. ‘Helemaal leuk!’ vindt-ie het.