Mijn allerliefste Pappi stierf op 92-jarige leeftijd van ouderdom. Hij gaf het van te voren min of meer al aan toen ik op donderdag bij het weggaan zoals gewoonlijk zei: 'Tot morgen, schat.' Pappi met neutrale stem tussen neus en lippen door: 'Als ik er dan nog ben.' Oei. Een zwaai en een lach, want aanraken is verboden. De zuster leidt hem af met de pot Duo Penotti. In de gang draai ik me nog eenmaal om: zou het waarheid worden? Pappi smeert zijn boterham. Onderbuikgevoel en toch loop ik door, ik heb geen keus. Wanneer ik naar hem terug zou gaan, volgt onherroepelijk een volgend moeilijk afscheid voor hem.
Het is de laatste keer dat ik hem levend en wel zie. Thuis doe ik zijn was en als ik de dag erna de stapel gladstrijk denk ik onwillekeurig: zal het nog nodig zijn? De wastas met schone kleding staat bij de deur, klaar om mee te nemen. Pappi overlijdt in de nacht van vrijdag op zaterdag.