In de patio staan de nog onbezette ligstoelen drie rijen dik. Pappi en ik zijn de eerste zonaanbidders. Niet veel later arriveren de overige bakgasten. Nieuwkomster W. zit op de vaste plek van Seniorita Sigaretje die haar zonder meer uit haar stoel jaagt als ze naar buiten rolt. De mevrouw wiens kleding en coupe jarenzeventigchic uitstraalt, pakt opnieuw een kussen en neemt elders plaats. Ze heeft weer pech. De gastvrouw verzet de boel zodat de nieuwkomster kan aanschuiven. De oudste bewoonster wiens zintuigen al voorgoed slapen, wordt toegedekt met een dekentje en in het zonnetje gezet: er verschijnt een gelukzalige glimlach rond haar dunne lijntjes van lippen. In een mum van tijd is het net Playa Fortuna in Benidorm. Tijd om gepatineerde huid en vel in verval in te smeren met factor 80 en bloot te stellen aan de uitbundige zon. Tijdens de koffie wordt er geklessebest over de tijd van knikkers en krijten op de stoep. Iemand zucht: 'Wat hebben we het hier nu toch goed.'
Ik vraag Q. waar hij zich gisteren mee bezig heeft gehouden. 'Ik heb geluierd', zegt hij. Administrateur K. laat me een filmpje zien, waarin de ouderen rondom tot pingpongveld gemetamorfoosde tafels zitten. Met een lichtgewicht XL bat in de hand mept iedereen naar ballonnen. Pappi ontkent in alle toonaarden dat hij een van de sporters was. K. toont hem het bewijsmateriaal op haar Iphone zien. 'Moet ik op dat kleine donkere scherm iets zien?', wijst pappi het gegeven naar het land der fabelen. K. gaat voor de zon staan en kantelt de telefoon: 'Kijk, dat bent U daar op het filmpje.' Een ontkennende Q. droog: 'Dan werd ik vast gedwongen mee te doen!'