Foto: Petra Lenssen
In de Zorghuis nieuwsbrief nummer 2 de eerste Bewoner aan het woord. En dat is, je raadt het al: mijn pappi. Nu weten jullie alles van hem, behalve zijn pincode. Nog even en hij is een BN'er.
Bewoner aan het woord: Cor den Biesen
De
Dreumelse Quirinus den Biesen (1928) woont het overgrote deel van zijn leven in
Limburg. Toch houdt hij vast aan zijn moerstaal. Het zal te maken hebben met zijn
uitwaaierende functies binnen de NS, en de verenigingen waar hij voorzitter
en/of oprichter van was. De charmante Cor stelt zich voor!
‘De coach van Hulp
bij Dementie tipte het Zorghuis. Na de eerste bezichtiging waren mijn dochter en
ik door de gastvrije ontvangst van Sandra en Kelly, in combinatie met de knusse
nostalgische uitstraling van het voormalige klooster annex bewaarschooltje, meteen
om. Vanaf dag één ben ik bewoner van Zorghuis Tegelen.
Haperende hersens
Twee weken na de openstelling
vierde ik er uitbundig mijn verjaardag. Vrolijk door de feestelijk versierde
zaal op de melodie van Het Land van Maas
en Waal marcherend als een tamboer-majoor met mijn onafscheidelijke
wandelstok, oogstte ik meteen een nieuwe medebewoner die daar net met zijn eega
een kijkje kwam nemen. Ik ben een zelfredzame eens-marinier-altijd-marinier die
door haperende hersens gedwongen wordt zijn zelfstandigheid beetje bij beetje in
te leveren. Ik was gewend om mijn eigen Qulinaire boontjes te doppen, maar moet accepteren dat lichaam en (vooral mijn) geest op 89-jarige
leeftijd in plaats van vooruitgaan, achteruithollen. Het valt niet altijd mee.
Hartelijke verzorgsters
Mijn
stemming is weersafhankelijk, maar: het dagritme, dollen met de hartelijke
verzorgsters, de wetenschap dat je 24/7 omringd wordt, de aanspraak van
huisgenoten, meedeinen en -zingen met (live) muziek, en genieten van de omsloten
parkachtige tuin onder een wolkeloze hemel, slepen me door de oudheid heen. Het
heeft vast te maken met de Boerenbond die mijn pa runde, want buiten ben ik op
mijn best. Het Zorghuis voelt dat haarfijn aan. In de groene oase vinden mijn gedachten
die regelmatig met me op de loop gaan rust.
Goed voor elkaar
Het tuinmanschap kleurt mijn dagen
in: het is in- en ontspannend en je doet er anderen ook een plezier mee. Waardig
oud worden is een zegen, je antiek voelen is minder leuk. Maar wanneer je als eenzame
weduwnaar hier je oude dag mag slijten, heb je het best goed voor elkaar.’
Tekst: Cela den Biesen