Een strakke hemelsblauwe lucht en geen zuchtje wind. Het weer had niet zonniger gekund. Pappi was een buitenmens. We komen naast de natuurbegraafplaats samen. Een elegante zilvergrijze stretched limo-achtige lijkwagen rijdt langszij. Een knik uit respect. De coronacrematie zorgt voor een intiem en waardig afscheid met hen die hem het dierbaarst waren: mam in de urn en met foto, zijn (klein)kinderen met aanhang. Omdat we afscheid nemen in een bosrijk gebied blijft Pop bij tante M. Ik wilde het risico niet nemen dat ze een eekhoorntje of konijn ruikt en een heus popconcert als ode aan opa zal brengen.
Oorspronkelijk was de Zorghuistuin bedoeld als afscheidslocatie. Door omstandigheden die niemand ooit kon bevroeden, moeten we uitwijken naar een uitvaartcentrum. Het is niet anders. Lievelieke plukt bloemen uit de tuin en creëert een liefdevol gedenkplekje voor de tuinman op de schoorsteenmantel van de huiskamer in het Zorghuis.
Het geboekte prieeltje waarvan ik vooraf een idyllische voorstelling heb, ziet eruit als een carport of fietsenstalling; voor de herinnering is die weggepoetst op bovenstaande foto. Jim Reeves zet in met He'll have to go. Ik laat mijn tranen de vrije loop. Toon Hermans volgt met: Ik heb het leven lief. Zijn publiek applaudisseert voor Toon, wij voor pappi. Mijn broer houdt een afscheidsrede, dat is hem wel toevertrouwd. Wanneer hij op pappi's conducteursfluit het vertreksein blaast, raast een motorrijder als een raket over de naastgelegen provinciale weg, zodat het lijkt of pappi haast heeft om in de hemel te komen.
Verdriet wordt op afstand gedeeld. Geen knuffels en geen koffie met cake na afloop. Wel met door opa's kleindochter met liefde gebakken cupcakes met de Nederlandse vlag. Troost zijn de warme herinneringen en de hechte band die we voelen ook al wonen we ver uit elkaar. Pappi had zich geen mooier afscheid kunnen voorstellen. Zelfs de uitvaartbegeleidster is geëmotioneerd. Ze overhandigt me zijn horloge die ik nergens kon vinden tussen zijn spullen: 'Zijn tijd is letterlijk gekomen.'
Tabee!
