Een verkindst persoon in een bejaardenhuis met een pop op schoot. Ik vond zo'n levenloze knuffel om je gevoelens van liefde op te projecten altijd een schrikbeeld. Tijdens Tilly's tour du jour ('Zullen we gaan?') stuiten we binnenshuis op een vondeling. Het is een levensechte baby born. Bijna akelig zo echt. Moi: 'Kijk nou een vondeling. Achtergelaten en helemaal alleen.' Tilly spreidt haar aan anders werkeloze armen: 'Kom maar bij mij, schatje.' De baby draagt een donkerblauw geribbeld schipperstruitje. Tilly: 'Heb ik dat gebreid?' Ik bevestig het met een pluimpje. Zij: 'Dat heb ik fijn gedaan.' Ik hoor mezelf kirrende geluidjes maken. Tilly vindt het prachtig. De pop mag in een denkbeeldig wiegje. Het gaat verder langs een wandkleed waarop een speeltuin is uitgebeeld. We zingen 'klein klein kleutertje wat doe je in het gras'. Een medebewoonster valt spontaan in met nog een couplet. Uit een zijden boeket pluk ik een roos en houd hem onder haar neus. Ik benoem alles in geuren en kleuren. Tilly vindt het zoet ruiken in de tuin. De herfst is voor even een beetje zomer.
Uit de serie: zoveel
zorgen, zoveel hart&humor verhalen