Hillie - een doddig minimensje van tegen de honderd - zit in haar crapaudje in de hoek bij het raam van de gezamenlijke huiskamer. Telkens als ze iemand van de verzorging ziet, legt ze haar kruiswoordpuzzelboek neer, staat op en vraagt bezorgd: 'Ik heb gehoord dat ze er hier mee gaan stoppen.' Elke keer weer wordt haar geduldig en liefdevol uitgelegd dat hier geen sprake van is. Hillie opgelucht: 'Oh gelukkig, want mochten mijn kinderen me willen bezoeken, dan moeten ze wel weten waar ze ik uithang.' Onder 'Wat gemeen van ZE om zoiets rond te bazuinen als het niet waar is. Daar raken mensen van in paniek' schuifelt ze terug naar haar hoekje waar ze weer gaat zitten met het puzzelboek waarvan de doorlopers al jaren af zijn in haar handen, totdat ze opveert om het aan de volgende zuster te vragen. Het telkens opstaan en 'doorlopen' tot ze een antwoord op haar vragen heeft, zorgt dat ze kwiek en fit blijft. Want Hillie heeft nog een doorlopende vraag: waarom ben ik hier? Natuurlijk wordt hier door mij ook op gereageerd met iets positiefs in de trant van: 'Omdat uw kinderen u het beste gunnen.' Zij, volledig overtuigd: 'Owh, mijn kinderen weten hiervan. Nou als zij vinden dat ik hier moet zijn, dan zal het wel goed wezen.'
Een Saar snapt wat nodig is!