Weer een gezellige middag zit erop. Bij de afscheidsknuffel hamert de 'voorzitter' erop dat ik 'm mee naar huis neem. 'Je woont hier schat', leg ik uit. Hij herkent de zaal niet. In zijn beleving is hij een moederskindje dat achtergelaten wordt. Hij is niet de 91-jarige weduwnaar van rond de 100 kg die al drie en een half jaar met plezier in het Zorghuis woont. Jantje-lacht neigt naar jantje-huilt. Zijn ogen worden vochtig. Zijn handen vormen knuisten om de tranen weg te vegen. 'Dit zijn je zes charmante tafeldames', wijs ik om hem heen. Pappi: 'Ik ben hier vreemd. Ik ken die mensen niet.' 'En je mist de warme worstenbroodjes', probeer ik 'de kleine jongen' te paaien. Hij twijfelt, de worstenbroodjes zijn erg aanlokkelijk. Zuster Kitty snapt hoe de vork in de steel zit: 'Zal ik u na het eten naar huis brengen?' Pappi knikt overtuigd (zo krijgt hij beide) en opgelucht. Ik maak me uit de voeten.
Pappi en zijn huisgenoten zijn dagelijks te volgen via Facebook Zorghuis Tegelen