Mijn pappi lijdt aan vasculaire dementie. Ik schrijf expres 'lijdt', want naast de zonnestralen is het geregeld bewolkt. Bij Alzheimer gaat de persoon geleidelijk achteruit, bij vasculaire dementie wisselen (flinke) terugvallen zich af met heldere momenten die naarmate de jaren vorderen sporadischer worden.
Pappi heeft zijn mooiste pakkie an. Dat vinden de verzorgsters ook, want hij krijgt ladingen complimenten: 'Wat zie je er sportief en jong uit, Cor.' Hij is helemaal het heertje en kust me opgetogen op mijn wangen. Het gebruikelijke 'Ben je maar alleen?' laat hij achterwege. Pappi is springerig, wil zelfs een dansje maken. Het eerste liedje dat uit de Ipad klinkt is Meisje ,ik ben een zeeman. Pappi zingt de tekst woordelijk uit zijn blote hoofd mee. Vaak verkeert hij in niemandsland, maar vanmiddag is er een luikje geopend in zijn bovenkamer: Pappi is zijn vroegere vrolijke zelf en praat duidelijk en vlot. Hij hoort en herkent Dorus,Toon Hermans, Gert en Hermien, het Cocktail Trio en de zusjes Maywood. We bespreken zo'n anderhalf uur allerlei voor hem (en mij) essentiële zaken. Van het ene op het andere Grote Geluksmoment haperen zijn woorden en begint gestotter. De verwilderde blik en het om zich heen kijken, vertellen me dat het luik weer dicht gevallen is. Wat zou het fijn zijn, als we de toegangscode konden kraken, want ergens in zijn brein ligt een leven lang opgeslagen.