Gedesoriënteerd in je eigen huis. Mevrouw trekt haar jas aan en is klaar om te vertrekken. Ik ga erin mee, want anders volgen er tegenstribbelen, verzet en een slecht humeur. Ze mag zelf op onderzoek gaan en tot de conclusie komen dat ze thuis is. Bij haar helpt het om van ruimte te verwisselen: weer terug herkent ze de ruimte. Vanuit de gang neemt ze niet de voordeur, maar stuurt ze naar de huiskamer waar ze voordat ze haar jas ging halen zat. Zij aan mij: 'Moet ik nu links of rechtsaf?' Dat ze toegeeft is een stap in de goede richting. Ik duw zachtjes het stuur van haar rollator via de huiskamer naar de keukendeur. Zij: 'Niet naar rechts?' Moi: 'Dat is de deur van de voorraadkast. Wilt u een zuurtje of pepermuntje mee voor onderweg?' Mevrouw: 'Niet nodig ik woon om de hoek.' Avondrood achter de bladloze pruimenbomen in de boomgaard. Ik open de keukendeur. Voor haar slechtziende ogen hebben de kale boomtakken en ranke silhouetten iets schimmigs: 'Je stuurt me hier toch niet door? Dan blijf ik liever slapen.' Sneller dan licht stiefelt ze naar haar kamer. Met de jas nog aan, kruipt ze onder het dekbed. Ik laat haar even en rommel intussen wat in de kledingkast. Als ze het te warm krijgt, komt ze omhoog en gaat op de bedrand zitten. Ik sta klaar met de nachtpon. Zij: 'Je bent zo lief. Dankjewel'
Een Saar snapt wat nodig is!