Over vijf minuten begint het achtuurjournaal. De telefoon rinkelt. Het is pappi. Zijn hoofd is een bol wol waar de kat mee heeft gespeeld. Hij zit in over zijn pillen: 'Ik krijg het niet op een rijtje.' 'Rond half negen komt de zuster met je pillen', probeer ik hem gerust te stellen. 'Maar, maar, als ik dadelijk naar huis ga, hoe weten ze dan waar mijn pillen naartoe moeten', klinkt het ongerust. 'Je bent thuis en hoeft niet weg', zeg ik. Pappi: 'Mag ik hier blijven dan?' Ik: Ja, je bent nu waar je woont. Pappi: 'Ik snap het niet. Maar ALS ik dan wegga, hoe moet dat dan?' Ik: 'Dan zorg ik ervoor dat de pillen en poeders met je meegaan.' Pappi: 'Hoe dan?' Ik: 'Omdat ik dat voor je regel.' Ik hoor 'm weifelen, maar hij antwoordt: 'Dan is het goed.' We wensen elkaar alvast welterusten.
De weerman legt net de vinger op een naderende depressie als de telefoon weer rinkelt. Het is Pappi met identieke vragen. Ik geef opnieuw geduldig, begripvol, en vriendelijk antwoord. Pappi: 'Ik begrijp het nog steeds niet.' Ik: 'Wat begrijp je niet, dan leg ik het je uit.' De verhaallijn van pappi is steeds moeilijker te volgen. Hij draagt allerlei mogelijke (doem)scenario's aan. Ik vertel dat de specialist en arts recepten voorschrijven die de pillendraaier klaarmaakt. 'Maar hoe komen die pillen dan hier terecht? 'Die brengt de apotheker met zijn bestelbus.' Pappi: 'Haha, nou wordt-ie mooi, die weet daar ook al van?' Ik: 'Ja, iedereen probeert het zo gemakkelijk mogelijk voor je te maken.' Pappi goedgeluimd en plotsklaps op aarde geland: 'Ik heb het in de gaten. Nou, dan ga ik slapen. Welterusten, poes.' Wanneer we ophangen, is de film die ik wilde zien, ergens halverwege. Ik start KPN kijken vanaf het begin. Wat zou het fijn zijn als je bij dementiepatiënten naar het juiste tijdstip kon overschakelen.