Het grote vergeten
is begonnen. 'Forgetting is not always a bad thing'. Deze oneliner van Charlie
Brown bezigt Q. in het Nederlands als hij vraagt naar mijn lieve, gezellige en
zorgzame moesje waar hij zo'n 60 jaar een twee-eenheid mee vormde. Hij kan zich
weinig details meer herinneren, wel dat ze zijn enige en grote liefde is en dat
het gemis na haar dood ondraaglijk was. Alzheimer laat hem de pijn vergeten. Ik haal
herinneringen op: vroeger is eventjes dichtbij. Hij glundert. Mooie gewiste memoires gloeien na in een warm gevoel, de eigen ervaringen zijn anoniem geworden. En zijn thuis? Dementie laat geen navolgbare sporen na. Thuis
ligt ergens ongrijpbaar in een parallel universum.