Het vochtige kille herfstweer noopt Q. om meer binnen te blijven. In de recreatiezaal zijn doorlopend activiteiten. Pappi voelt zich zelden geroepen om eraan deel te nemen, ondanks dat ik erop hamer om de hersentrainingen te volgen. Hij houdt van aandacht en gezelschap, maar is geen kuddedier. Liever heeft hij dat een vrolijke vrouwelijke verzorger een persoonlijk praatje met hem op de kamer maakt. De muziekmiddagen en - avonden zijn iets om zich op te spitsen, alleen vergeet hij dat. Sinds de black-out is hij lachgraag en zijn kortetermijngeheugen een regelrechte ramp. Voordat de stijvigheid, de herfst- en winterblues en de daarmee gepaard gaande sores en verveling toeslaan, maak ik een lijstje met doedingen om zich mee te amuseren. Fotoboeken doorbladeren en foto's uitzoeken. Kruiswoordpuzzelen en 'Pa sjansen' (patience) bleken te hoog gegrepen, waardoor het meteen duidelijk was waarom hij weigert zich aan te sluiten bij het kaartclubje dat aan pesten doet. Voor dominostenen aanleggen, kleuren voor volwassenen, dieren en natuur bekijken op National Geographic (Pappi keek behalve voetbal nooit tv) is hij in. Portemonnee zoeken is een dagelijks treiterritueel. Indoor jeu de boulen staat op mijn verlanglijstje.
Dinsdagmiddag bij Pappi. Bij zijn stokoude overburen is het elke week raak. Alweer hangen er ballonnen en een letterslinger 'hartelijk gefeliciteerd'. Ach, je kunt maar iets te vieren hebben. Voordat de verzorging het feestelijke spul opruimde, pikte Q. een gele ballon. We drinken samen een kop thee. Q. beweegt de ballon die hij aan het tuutje vasthoudt heen en weer. Ik vraag: 'Zullen we ballon volleyballen?' Als antwoord mept hij de ballon in mijn richting. Dolle pret. 'Dit doen ze ook tijdens het gymnastiekuurtje', ik peil zijn reactie. 'Weet ik niks van, maar nou doen wij het voortaan samen', klinkt het beslist. 'Afgesproken.' Donderdags word ik bij het openen van de deur verwelkomt door de gele ballon. Smash! Q. schatert en valt haast voorover uit zijn relaxfauteuil: '1-0!'