uitsnede foto: Tineke Buskes. Afwezig en lusteloos
Q. is doorgedraaid of dolgedraaid zoals hij het omschrijft. Zo is hij in de veronderstelling dat de recreatiezaal een rumoerig bruin café is waar hij de stamgasten (zijn medebewoners) niet herkend. Pappi: 'Is al dat vreemde volk hier over de vloer wel te vertrouwen? En: 'Hoe kom ik, een keurige oude heer, op mijn oude dag boven een kroeg terecht?' Hij meent dat er telkens afgerekend dient te worden na het nuttigen van ontbijt, lunch en diner. Het handgeld in zijn bordeauxrode portefeuille lijkt hem ontoereikend. Als de zuster hem komt halen, stribbelt hij tegen: 'Ik blijf in bed'. Zij is doortastend genoeg om hem op de been te krijgen. Hij belt mij om koekjes mee te nemen, zodat hij geen honger hoeft te lijden - ik verzeker hem dat hij alles kan krijgen waar hij trek in heeft. Na 35 jaar wil hij weer een sigaret opsteken en aan een verzorgende vraagt hij of ze mijn moeder heeft gezien. Ook het verhuisverhaal is weer terug. Hier kan hij niet blijven, want hotelovernachtingen zijn veel te kostbaar zijn. We krijgen het moeilijk uit zijn hoofd gepraat dat het concept 'zorghotel' overdrachtelijk is bedoeld en dat hij er permanent woont en zich geen zorgen hoeft te maken wat betreft financiën, of wat dan ook.
Pappi legt enorme druk op me door te proberen mij, zijn enige dochter/vertrouwenspersoon, voor zijn karretje te spannen. Hij wil praten, praten, praten. Praten om grip te krijgen op zijn warrige grijze massa die het niet kan bolwerken. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn, maar al dat intensieve gepraat haalt voor hem weinig uit en trekt een emotionele wissel op mij. Uit zelfbescherming hemel ik het liefdevolle en professionele team dat 24/7 voor hem klaarstaat nog meer op dan gewoonlijk. De schatten van de verzorging is geen moeite teveel om pappi uit de put te halen. Wat ben ik blij dat ik hem bijna blindelings aan hen kan overlaten. Helaas is de ratio is na zware dagen en nachten en alle inspanning ten spijt nog ver te zoeken.
Tijdens een schoonheidsbehandeling (gezichtsmasker met ontspannende hoofdmassage) nemen we de dieptepunten van de afgelopen week voor de, wat mij betreft, allerlaatste keer door. Ik geef aan dat ik met deze 'regressietherapie' zijn geheugen reset. Aandacht is onbetaalbaar, maar vlak de invloed van de medicatie (risperidon) niet uit: eindelijk begint het een en ander weer te dagen bij Q. Het is afwachten hoe het er deze morgen voorstaat.
Pappi legt enorme druk op me door te proberen mij, zijn enige dochter/vertrouwenspersoon, voor zijn karretje te spannen. Hij wil praten, praten, praten. Praten om grip te krijgen op zijn warrige grijze massa die het niet kan bolwerken. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn, maar al dat intensieve gepraat haalt voor hem weinig uit en trekt een emotionele wissel op mij. Uit zelfbescherming hemel ik het liefdevolle en professionele team dat 24/7 voor hem klaarstaat nog meer op dan gewoonlijk. De schatten van de verzorging is geen moeite teveel om pappi uit de put te halen. Wat ben ik blij dat ik hem bijna blindelings aan hen kan overlaten. Helaas is de ratio is na zware dagen en nachten en alle inspanning ten spijt nog ver te zoeken.
Tijdens een schoonheidsbehandeling (gezichtsmasker met ontspannende hoofdmassage) nemen we de dieptepunten van de afgelopen week voor de, wat mij betreft, allerlaatste keer door. Ik geef aan dat ik met deze 'regressietherapie' zijn geheugen reset. Aandacht is onbetaalbaar, maar vlak de invloed van de medicatie (risperidon) niet uit: eindelijk begint het een en ander weer te dagen bij Q. Het is afwachten hoe het er deze morgen voorstaat.