9 maart 2018. De dood die
verlossing kwam brengen, waarde rond. Met slechts luttele uren ertussenin vertrokken de frêle freule en de krimpende Charlie Alpha Bravo onaangekondigd in eeuwige slaap. Beide 95
plus: een voltooid leven volbracht. Ondanks die gezegende leeftijd heeft de familie
het moeilijk met het vaarwel. Al wordt diegene van wie je innig houdt 150,
missen wil je hem of haar nooit. Voor de zusters die intens betrokken zijn, is dubbel afscheid nemen heftig.
Voorheen had het beeld zich bij mij opgedrongen dat overlijden in een Huize Avondrood (nog lang niet dood) waar ouderen samenklonteren nog deprimerender is. Het is immers onontkoombaar dat er vaker dan gemiddeld iemand wordt weggedragen. De
bewoners krijgen er echter niet veel van mee. Hoogstens is er wat meer commotie vanwege aanvullende familieleden die een laatste groet brengen. Bovendien worden er extra zusters opgeroepen. Een enkeling doet er laconiek over: 'Heden gij, morgen ik.' Pappi die danig de mismoed erin heeft, zucht: 'Was ik ook maar dood.' De veelal dementerenden vergeten en leven in hun eigen
wereldje. De twee
onbezette stoelen doen bij aanvang van de maaltijden even de schouders optrekken: wie maakt
er vandaag gebruikt van roomservice?
Sombermans is al een paar dagen van het padje. Zijn ogen zwerven in het heelal. Een veel gebezigde zin is: 'Ik begrijp het
niet.' Of de tere ziel toch met onbewuste angsten over lijden voor het heengaan bezig is, daar krijg ik geen hoogte van. Mijn religieuze oma die
ontelbare onderonsjes met Jezus had, verliet de aardkloot in het rotsvaste
vertrouwen dat de hemel waar ze zo voor gebeden had, eruitzag als een grazige
weide waar mollige babyengeltjes lieflijk voor je zingen.
Mieamiemevrouw en Charlie Alpha Bravo kwamen met enige regelmaat in mijn blogs voor. Voor mij twee mooie mensen waar ik fijne herinneringen aan bewaar. 's Nachts droom ik van ze: twee blije kinderen huppelen hand in hand door een zonnig weiland. Een warme ontvangst daarboven, glimlach ik in mijn slaap voordat ik verder snor naar ongelovige oorden.
Mieamiemevrouw en Charlie Alpha Bravo kwamen met enige regelmaat in mijn blogs voor. Voor mij twee mooie mensen waar ik fijne herinneringen aan bewaar. 's Nachts droom ik van ze: twee blije kinderen huppelen hand in hand door een zonnig weiland. Een warme ontvangst daarboven, glimlach ik in mijn slaap voordat ik verder snor naar ongelovige oorden.