.jpg "bende van alzheimer")
Theo, lid van het Forever Young Collectief, attendeerde me op de voorstelling Pow Wow: 'Echt iets voor jou.' Minoux zocht vitale vrijwilligers (70-plussers) zonder toneelervaring. Het onderwerp en het laagdrempelige en toegankelijke karakter spraken me aan. Pappi had zijn publiekelijke fame gehad. Het was tijd voor een eerbetoon aan mijn mams die zo graag voor publiek toneel had gespeeld. Ik mocht vanwege mijn ervaringen met dementie deelnemen en zo kon ik haar eindelijk ook in de spotlights zetten. Het werd een onvergetelijke bende.
De voorstelling Pow Wow is gebaseerd op ceremoniële stamvergaderingen van native Americans en bestaat uit dans, verhalen en muziek. Het prangende onderwerp: de zorg voor ouderen met dementie. Voor wie zorg jij? En wie zorgt er (straks) voor jou? Wat vinden we vanzelfsprekend en wat ervaren we als een opgave. Centraal staat Jopie, de moeder van Minou Bosua. De podiumdieren en het publiek mengen zich in de discussie. Het is een leerzaam feest van herkenning en ongemak plus ... het zet iedereen aan denken (en doen).
Jopie kampte met dementie en ze werd gedurende de repetities en voorstellingen in de Maaspoort ook een beetje ons moedertje. We hadden een gemene deler: iedereen in de zaal had in zijn/haar kring te maken met dementie. Met hart en humor werden (pijnlijke) ervaringen gedeeld en verwerkt. Dat schepte een onzichtbare band. Je voelde de emoties. Zo mocht iedereen op een gegeven moment de naam van zijn/haar moeder hardop zeggen. Hardop Gerry zeggen, was een kippenvelmoment omdat er recht werd gedaan aan mijn lieve bescheiden mams die zich weleens onzichtbaar voelde.
De persoonlijke gebaren die iedereen maakte op het nummer 'remember me' van Annie Lennox hakte erin. Net als de laatste foto van Jopie: een gevallen vrouw vol blauwe plekken in haar gezicht en met verband om haar hoofd. De foto bracht een schok bij het publiek teweeg. Minou combineert, net als ik, graag hart met humor. Zij gaf een bijzondere draai aan dingen die nu eenmaal in het gewone dagelijkse leven kunnen gebeuren. 'We moeten niet met een zielige blik naar ouderen kijken, maar naar een mens die een heel leven heeft getrotseerd en nog.' Ze plaatste een vogelveer op de bandage. En ziedaar: een verentooi op het hoofd van een mevrouw die heeft geleefd. Geen zielige mevrouw, maar een trotse indiaan, een krijger die, als het moet, strijdend alle facetten van een betekenisvol leven omarmt.
Minou, Ingrid, Babsie en Ireen en de bendeleden (Wiesje, Emy, Fons, Yvonne, Ada, Alie, Angeline, Corrie, Elma, Geert, Jan, Josca, Leny, Loes, Gaugi, Lydia, Margriet, Marieke, Wieke, Mariëlle, Odette, Jan, Sjef) en de kok, bedankt voor deze onvergetelijke ervaring!
.jpg "remember me")
Volg alle bijzondere projecten van Minoux: theater Minoux