Na het klok verzetten moeten we allemaal wennen aan het vroege donker. Pappi is zich er soms ten dele, soms geheel van bewust dat hij aan vasculaire dementie lijdt. 'Ik snap het niet' hoor ik vaak. Telkens probeer ik het uit te leggen aan de hand van plastische voorbeelden. Ditmaal toon ik een fotoalbum en een schoenendoos vol gehutselde foto's: 'In het fotoalbum zijn de ingeplakte foto's op volgorde gerangschikt. Zo klopt het qua tijdsverloop: van jong naar ouder. Jouw geheugen is als deze schoenendoos. Niks chronologische volgorde: een zwart-witte babyfoto ligt tussen een sepia beeltenis van zijn ouders en een kleurenafdruk uit de zeventiger jaren.' Hij knikt alsof hij het begrijpt en duwt mijn hand vol foto's van zich af, staat op en sluit de overgordijnen. 'Waar blijft R.?', vraagt hij bezorgd. Voor pappi is R. (mijn oudere broer) zeven. 'Hij had allang binnen moeten zijn. De straatlantaarns branden al. Jij mag ook niet weg al ben je 23 (dank u wel!) Het is gevaarlijk buiten. 'Hoe oud ben jij?' wil ik weten. Hij lacht: '18!' Een simpel rekensommetje leert dat dit onmogelijk is, behalve voor pappi. 'Waar zijn ons vod en moed?' vraagt pappi die momenteel meent dat hij op de Lageweg 3 te D. verblijft. 'En is mam alleen thuis?' Geduldig probeer ik hem uit te leggen dat het 2019 is en hij over dik drie maanden 92 wordt. Hij wrijft zich lachend in de handen: 'Da's waar ook. Dat is deze week nog.' Ik had het erbij kunnen laten als hij niet naar de kalender had gevraagd. 'He, ik loop achter, de bladzijde staat op oktober', wijst pappi. Ik: 'Nee het klopt zo. Het is nu oktober. Over drie maanden is het januari. Tel maar hardop mee: oktober, november, december, januari. Pappi: 'Dan pas? Maar dan ben ik al dood!'