98 jaar na zijn geboortedag ontvang ik out of the blue via de app een foto van een frisse knappe jongeman. Het is pappi in zijn tienerjaren. Deze foto heb ik nog nooit onder ogen gehad. Ontroerend. De foto is destijds gemaakt voor het smoelenboek van de voetbalvereniging waar hij speelde. Of de fotogalerij met clubleden in het begin van de vorige eeuw ook al zo heette?
Zo jong en zorgeloos ziet hij eruit. De foto moet van voor de Tweede Wereldoorlog zijn. Want daarna werd hij naar de Oost uitgezonden. Veel te jong waren de dienstplichtige jongens van toen die nog nooit verder waren geweest dan een paar dorpen buiten hun eigen woonplaats. Terug met een rugzak vol belevenissen vertrok mijn ouders zich en vertrokken ze naar het Zuiden. Hun eigen weg zoekend. Had hij van de wijde wereld geproefd en wilde hij meer daarvan zien. En wat voor reden had mijn moeder om het onbekende tegemoet te gaan. Blindelings de liefde volgen of zonder bemoeienis een eigen leven opbouwen - zij had immers vanaf haar dertiende (!) op verschillende adressen gewerkt en gewoond.
Die specifieke gevoelsvragen had ik moeten stellen toen mijn ouders nog leefden. Toen leek de historie minder prangend. Je focuste op de verhalen en het heden en de toekomst. Toen dementia van hem bezit nam, verzonnen we grotendeels eigen zonnige versies, omdat hij daar blij van werd.
