Iemand met een haperend geheugen kan gebaat zijn bij positieve kernwoorden en herhaalbegrippen die je in conversaties laat vallen en terugkeren.
Gemma herbeleeft en herbeleeft het overlijden van dierbaren. Voor haar brengt elk déjà vu vers verdriet. Moi begripvol doch luchtig: 'Teun is al tientallen jaren geleden overleden. U kunt er niets aan doen dat dit boven komt drijven. Soms bent u een beetje in de war.' Omdat ze in het begin de neiging had om de gebrachte boodschap wreed te vinden wanneer ik haar moest meedelen dat haar echtgenoot overleden is, ondersteun ik het tegenwoordig met twee lijstjes. Een soort stamboom van alle lang geleden overleden familieleden die haar lief zijn en een lijstje met haar springlevende kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Zo ontstaat er een link van het verleden naar het heden die een positieve focus legt. Van triest naar blij.
Het is weer eens zo ver. De woorden doen hun werk. Op mijn oud-zeer-bericht beantwoordt ze zichzelf: 'Ach, ja dat is lang geleden. Daar hoef ik nu niet meer over te treuren.' 'Er ontstaat een ritueel. 'Waar is Teun?' vraagt Gemma. Moi bevestigend knikkend: 'U weet het antwoord al.' Terwijl zij haar hoofd schudt, wuift ze haar onwetendheid met haar hand weg: 'Ach, ben ik weer in de war? Soms denk ik zelf dat ik nog jong ben, maar ik ben inderdaad al overgrootomama.'
Een Saar snapt wat nodig is!