Mevrouw loopt tegen de honderd. Ze wil koste wat kost het heft in eigen hand houden. Prima, zou je zeggen, maar de aanhoudende gedachten om alles te willen regelen (wat ze niet meer kan), maken haar erg onrustig. Moi, als het even welletjes is geweest: 'U heeft veel te veel aan u hoofd. Nergens voor nodig. U bent met pensioen, dus u hóeft niets meer te doen.' Zij koppig: 'Ik heb altijd alles zelf gedaan, dan weet ik dat het goed gebeurd.' Moi: 'Daar heeft u groot gelijk in. Toch zou ik u willen vragen om mij het genoegen te gunnen u te vertroetelen.'
Het is hoe je de boodschap brengt. De gunfactor is een inkoppertje. Ik gebruik het geregeld bij haar. Haar vermoeide lichaam zet de radertjes aan het omdenken: verwennerij is eigenlijk zo gek nog niet. Meestal wil ze een massage, nu, met een verzoenend lachje: 'Ik zou graag krullers in mijn haren willen en dan net zo'n mooie krullen als u krijgen. Kan dat bij mij ook?' Krulspelden heeft de mevrouw met de korte coupe die nodig een kapper kan gebruiken niet. Wel heeft ze nu de haren wat langer zijn, iets slag van zichzelf. Ik pak twee krulborstels uit de la van haar kaptafel en draai die om en om in haar haren vast. Beetje lak (windkracht 11) erop en er ontstaan zowaar golfjes. Mevrouw voelt aan haar hoofd. Blij: 'Ik heb krullen!'
Een Saar snapt wat nodig is!