Niets meer in het verschiet en een afbrokkelend verleden. Dementie is een vloek voor wie eraan lijdt en voor hun naasten. Resi is zo oud dat ze zelfs haar kinderen heeft overleefd. Haar einde nadert. Ze voelt het, wij merken het. Het is een kwestie van dagen voordat ze onverwacht verwacht zal omkiepen. Resi is klaar met haar aardse bestaan. Als ze kon, zou ze de tijd vooruitduwen. Ze kijkt reikhalzend uit naar een hereniging in de hemel, want allen die haar dierbaar zijn, hebben reeds de vleugels uitgeklapt en zijn opgestegen.
Iedereen die gelooft in een hiernamaals heeft daar een eigen voorstelling van. Resi heeft een boel vragen. De voornaamste: zal ze haar familie terugvinden? Een ding weet ze zeker: je komt er alleen terecht als je lief en oprecht bent geweest. Ik kan bevestigen dat zij meer dan hemelwaardig is.
Resi: 'Ik heb nooit meer iets van ze vernomen. Denk je echt dat ze het daar goed hebben?' Moi vlinderachtig: 'Het moet er goed toeven zijn, want er is nooit iemand teruggekeerd om zijn beklag te doen.' Resi glimlacht. Ik zie haar dubben: 'Waar zit u nog mee?' Zij diep nadenkend: 'Wachten zij mij op of zoek ik hen? En hoe weten ze wanneer ik arriveer? Voor een vliegreis boek je een ticket.' Nu plooien mijn mondhoeken: 'Misschien houdt Petrus aan de poort dat bij?' Ze komt moeizaam omhoog. Ik ondersteun haar. Vanachter de pendule pakt ze de bijbehorende antieke opwindsleutel. Triomfantelijk toont ze 'm: 'Nu begrijp ik waarom die daar al zo lang nutteloos ligt. Het is de sleutel van de hemelpoort.' Ik onderdruk een grijns: in de drang om hun te doel te bereiken kunnen dementeren heel slim heel ver gaan. Resi vastbesloten en op haar allerliefst: 'Mag ik nu gaan alsjeblieft?' Ik zou haar goede reis willen wensen, maar ze is nog niet op weg naar boven.
Een Saar snapt wat nodig is!