Buiten is in nevelen gehuld. Binnen is er plaatselijke bewolking. 'Er hangt een schaduw over me heen', laat tachtiger Femi weten. De zuster: 'Het is ook mistroostig weer.' Femi: 'Ik bedoel: mijn mama is er niet.' Als een mantra zingzeurt ze: 'Mamamamamamamam. Voor haar hoop ik dat de spreuk - of zo je wil het gebed - het bedoelde magische effect, want haar moeder is al decennia geleden in rook opgegaan. Mevrouw kan met wat hulp mijnerzijds uitleggen waarom ze haar mama mist: 'Geborgenheid kun je niet uitleggen. Dat is een gevoel.' 'Mijn mama is ook overleden.' 'Ik mis haar ook', probeer ik een van gedeelde-smart-is-halve-smart te bewerkstelligen. Ze kijkt geïnteresseerd op. Moi, zielig op zijn clownesk: 'En ik ben nog wees ook.' Op de een of andere manier biedt het haar troost. Moi: 'U wilt zich weer gekoesterd voelen. Zullen we elkaar steunen met een knuffel?' Ze laat zich tegen me aanhangen. Ik hoor zachte mompelmamamamamammmmmm. Moi, na enkele minuten overstappend op een lichtvoetiger onderwerp: 'Heintje zong toch (ik schmier) maaaaamaaaaa, je bent de liefste van de hele wereld.' Femi: 'Je laat me altijd weer lachen.' Met een opgeklaard gezicht wijst ze naar de drie door mij uitgezochte versjes van Toon Hermans die goed bij haar situatie passen: 'Lees je ze nog een keer voor, hij was zo'n wijs man. Toon weet altijd goede raad.' Die mantramiddag voorkomen de opgezegde versjes meer dan eens een terugval naar trieste gedachten.
Een Saar snapt wat nodig is!