Na het middagmaal blijft er draadjesvlees achter tussen de kiezen van Vivian. Zij, wanneer ze de voordeur opent: 'Wat bof ik dat jij komt. Er zit me wat in de weg.' Routineus heb ik altijd wegwerphandschoenen in mijn zak. Ze overhandigt me een plaatje met twee muizentandjes voorin en een dikke kleefklonter in het gootje. Gebitten zijn best wel onsmakelijk, maar deze prothese is bijna schattig. Nu het plaatje uit haar mond is, kan ze zelf met haar vinger etensresten verwijderen die daar niet thuishoren. Ze smeert ze op de tissue die ik - altijd voorbereid zijn - gereed heb. Uiterst voorzichtig verwijder ik de toffee en reinig het plaatje. Ze spoelt haar mond met water en ik geef haar de schoongemaakte prothese aan. Ze doet 'm ondersteboven in haar mond. Moi: 'U lijkt wel een muisje zo.' Ik laat haar in de spiegel kijken. Ze moet net als ik lachen om de uitstekende tandjes. Vivian: 'Het zit ook raar. Tijdens het eten ook al, ik kon niet bijten. Moi: 'Dat snap ik. Haal 'm er maar uit en probeer 'm eens op uw onderkaak te plaatsen.' Daar zit het plaatje helemaal op zijn plek.
Vivian is zo opgelucht en dankbaar dat ze 'de tandenfee' carte blanche geeft: 'Ik doe de hele middag wat jij zegt.' We maken er over en weer grapjes over. Af en toe is het nodig om haar aan de gedane belofte te herinneren. Met een giechelend guitig muizensnuitje: 'O ja, klopt. Ik zou doen wij jij me opdraagt.' We hebben een uiterst genoeglijke middag waar ze als was in mijn handen is. Zelfs de wijkverpleegkundige die binnenkomt wanneer ik vertrek, profiteert van haar belofte, hoor ik later.
Een Saar snapt wat nodig is!